कॉल

तो- हॅलो

ती- (सायलेन्स)

तो- हॅलो. अगं बोल काहीतरी!

ती- (सायलेन्स)

तो- हे काय आहे? मी ठेऊ का फोन?

ती- नको

तो- मग बोल की काहीतरी!

ती- काय बोलू?

तो- तू कशी आहेस सांग?

ती- तुला काय वाटत? कशी असेन मी?

तो- तशीच सुंदर, रसरशीत, गोड, मधाळ जशी मी जाताना होतीस तशीच.

ती- तुला काय माहिती?

तो- (लाडात येत) मग कोणाला माहीत असणार?

ती- हा माझा लास्ट फोन!

तो- का? हे काय नवीन?

ती- नवीन नाही. जुनंच आहे. जशी मी आता जुनी झाली आहे.

तो- ए बाई नीट बोल ना. हे काय आहे?

ती- मी नीटच बोलते आहे. पण तुला काय फरक पडतो? तुला तुझे काम, तुझे ऑफिस आहे ना. आणि तिथे छान छान मैत्रिणी पण असतील. मग माझी आठवण कशी येणार?

तो- अग पण…

ती- नो. इट्स ओके. मीच जास्त अपेक्षा करते. तुझ्या प्रायोरिटीज वेगळ्या आहेत. ह्यापुढे मी हे लक्षात ठेवेन. फार अपेक्षा नाही ठेवणार तुझ्याकडून.

तो- (वैतागून) काय वेडेपणा आहे हा? तुला माहिती आहे मला तुझ्याबद्दल काय वाटतं ते.

ती- हो हल्लीच लक्षात आलंय माझ्या?

तो- (प्रचंड वैतागून) काय लक्षात आलाय?

ती- काही नाही!

तो- तुच अत्ता म्हणालीस ना की लक्षात आलंय.

ती- ऐकलस ना मग परत का विचारतोस? आवडतंय का ऐकायला?

तो- तू भलत्याच टॅनजन्ट वर का जातेस नेहमी?

ती- मी आहेच रे वाईट. तू शोध एखादी तुला शोभेल अशी! ठेऊ फोन?

तो- (संतापाने) काय फालतूपणा आहे हा? तुझं डोकं फिरलय का?

ती- हो. हे आणि एक लक्षात आणून दिलंस की माझं डोकं फिरलंय. मी वेडी आहे. थँक्स!

तो- आता बास कर ना. का त्रास देतेस?

ती- त्रास होतोय ना मग ठेव ना फोन!

तो- आता पाया पडू का तुझ्या?

ती- त्यासाठी भेटायला लागेल? की फोनमधूनच पाया पडणार?

तो- नाही भेटून. पण भेटल्यावर पाया पाडण्यात वेळ फुकट घालवायचा का?

ती- (स्वतःशी हसत- सायलेन्स)

तो- (लाडिकपणे) सांग की भेटल्यावर पाया पडू की…

ती- नको.

तो- काय नको? पाया पडू नको की बाकी काही नको.

ती- पाया पडू नको.

तो- म्हणजे बाकी सगळ हवं असंच ना?

ती- तुला तेच हवं असत सारखं.

तो- आणि तुला?

ती- (सायलेन्स)

तो- सांग ना.

ती- काय?

तो- तुला काय हवं असत ते.

ती- जे तुला आवडेल ते मला आवडत.

तो- मग तर तू स्वतःला खूप आवडतं असशील.

ती- (लाजून पण रागाने) का करतोस असं? कधी येणार तू?

तो- येतो लवकरच. पण ह्या विरहात पण मजा असते. भेटीची ओढ असते. ती वाढत जाते. आणि त्यानंतर होणारी भेट धरणाचे दरवाजे उघडल्यावर प्रचंड वेगाने येणाऱ्या पाण्याच्या लोंढ्यासारखी आवेगाने भरलेली असते. आठवतो ना मागच्या वेळचा आवेग?

ती- (शहारून- सायलेन्स)

तो- अगं सांग ना आठवतो की नाही.

ती- तू कधी येणार?

तो- मी येतो लवकरच.

ती- म्हणजे कधी?

तो- मी कळवतो. सध्या काम खूप आहे. त्यामुळे लगेच सांगता येणार नाही.

ती- कधी सांगणार मग?

तो- सांगतो लवकरच.

ती- परवा पण हेच सांगितलंस. अजून नाही कळवलस. ह्यापुढे मी अपेक्षाच करणार नाही.

तो- परत तेच!

ती- हो. मी आहे वेडी. तेच तेच बोलते. तुला बोअर करते. ठेव ना फोन मग.

तो- (वैतागुन) नीट बोलणार का?

ती- मी अशीच बोलते. आहे मी वाईट. मला मान्य आहे. तू कशाला बोलतोस माझ्याशी? ठेव ना फोन!

तो रागाने फोन कट करून डोक्याला हात लावून बसतो. इतक्यात तिचा फोन परत येतो.

तो- आता काय?

ती- (सायलेन्स)

तो- हॅलो. अगं बोल काहीतरी!

ती- (सायलेन्स)

तो- हे काय आहे? मी ठेऊ का फोन?

ती- नको

तो- मग बोल की काहीतरी!

ती- काय बोलू?

…..कॉल सुरु रहातो!😂😂😂😂- मंदार जोग

mandar jog

mandar jog

मंदार जोग ह्यांची कटिंग पिनाकोलाडा, वन बाय टू मार्गारिटा आणि कोनिएक कथा ही तीन पुस्तक प्रकाशित झाली असून त्यांच्या साडेचार हजार प्रती छापील आणी इबुक स्वरूपात विकल्या गेल्या आहेत. दृकश्राव्य, प्रिंट तसेच सोशल मिडीयावर मंदार जोग नियमित लिखाण करत असतात. लेखक ऑनलाईन ह्या संकल्पनेला सत्यात आणणाऱ्या टीमचा मंदार जोग एक हिस्सा आहेत.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

error: Content is protected !!