जावे त्याच्या वंशा
आज अनेक वर्ष मनात असलेली एक इच्छा पूर्ण झाली. पावसाने निसरडा झालेला सांताक्रूझचा ईस्ट वेस्ट पादचारी ब्रीज. पावसाची रिपरिप सुरूच. ब्रीजवर ट्रेन पकडायला जाणाऱ्या लोकांची धावणारी गर्दी. त्यात छत्र्या घेतलेल्यांचे गुंते. मी सावकाश चालत येत असतो. माझ्या पुढे दोन अंध मित्र हातात छडी घेऊन, ती पुढे आपटत अंदाज घेत मस्त गप्पा मारत चाललेले असतात. जणू त्यांना सर्व दिसत असावे! एकाच्या हातात छडी आणि मागच्याचा हात छडीवाल्याच्या खांद्यावर. माझी अनेक वर्ष मनात ठेवलेली इच्छा जागृत होते. मी त्यांना हाक मारतो. दोघे मराठी. एकाच कंपनीत काम करणारे. मी माझी इच्छा त्यांना सांगतो. ते हसत तयार होतात. मी खांद्यावर हात ठेऊन चालणाऱ्या अंध बांधवाच्या खांद्यावर हात ठेऊन चालू लागतो…डोळे पूर्ण मिटून घेऊन!!!
आता फक्त आवाज ऐकू येत असतात. प्रचंड गोंगाट जाणवत असतो आणि डोळ्यापुढे पूर्ण अंधार!!! प्रत्येक पाऊल टाकताना भीती वाटत असते. डोळे उघडायची ईच्छा प्रत्येक पावलागणीक होत असते. पण निग्रह पक्का असतो. एखाद दोन लोकांना माझा ओझरता धक्का लागतो. दोनदा पाय खड्ड्यात जमलेल्या पाण्यात पाडून बूट पूर्ण ओले होतात. मग जिना येतो. ते दोघे मला “भाऊ जिना आहे पुढे. सांभाळा” असे सांगून भरभर उतरू लागतात. त्यांच्या ऑफिसमधल्या गप्पा बिनधास्त सुरु असतात. मी मात्र प्रत्येक पायरीवर अडखळत असतो. पण त्याच्या खांद्यावरील हाताची पकड सोडत नाही. पायऱ्या संपून मधला प्लेन भाग आल्यावरही मी पायऱ्या उतरल्यासारखे एकदोन पाय टाकतो. मग जरा सरळ चालतो तर परत पायऱ्या सुरु होतात. मी परत अंदाज चुकून, अनपेक्षितपणे पायऱ्या आल्याने धडपडतो. जिन्याच्या बाजूला बसलेल्या फुलवालीच्या टोपलीला बहुतेक माझा पाय लागला आहे हे तिच्या ओरडण्यावरून लक्षात येते. शेवटी आम्ही ब्रिज उतरून खाली पोहोचतो. मी डोळे उघडतो आणि त्यांना धन्यवाद देतो. ते त्यांना हवे असलेल्या एका मोबाईल रिपेयर शॉपकडे प्रस्थान करतात.
हा अनुभव मला सुन्न करून जातो. दृष्टी ह्या आपल्याकडे असलेल्या एका प्रचंड शक्तीला अध्यारूत धरणारा मी ती नसेल तर काय होऊ शकते ह्या काही मिनिटांच्या अनुभवाने हादरलेला असतो. पण त्या दोघांची आठवण येते. त्यांनी ती शक्ती नसणे हे फक्त स्वीकारलेले नसते तर त्यावर मात करून ते आनंदात असतात. त्या दोघांसारखे अनेक दृष्टिहीन लोक एका छडीच्या आधाराने दृष्टी असलेल्या लोकांसारखे जवळजवळ सामान्य आयुष्य जगत असतात. कोणतीही मदत किंवा सहानुभूतीची अपेक्षा न करता. पण त्यांच्या दुनियेत काही मिनिटे गेलेला मी धडपडत असतो. मी पडू नये म्हणून “भाऊ पुढे जिना आहे” हे त्यांनी मला सांगायची गरज असते. माझ्या जगात सामान्य असणारा मी त्यांच्या जगात अतिसामान्य ठरतो. परंतु माझ्यासारख्या दृष्टी असलेल्या सामान्य लोकांचे सामान्य आयुष्य डोळ्यासमोर अंधार असताना देखील आनंदाने जगणारे ते मला “असामान्य” वाटतात. आज एक नवा मनस्वी अनुभव देणाऱ्या त्या पाठमोऱ्या मित्रांना मी मनोमन सलाम करतो आणि मला दृष्टी तसेच त्यांना शक्ती देणाऱ्या विधात्याचे मनोमन आभार मानतो. ते दोघे असामान्य मित्र सामान्यांच्या गर्दीत सामान्य होऊन मस्त जात असतात. माझ्या मनात आणि आसमंतात पाऊस सुरु झालेला असतो!- मंदार जोग
- व्हॅलेंटाईन डे- सर्व भाग (१ ते ६) एकत्र - February 18, 2024
- वारसा (भाग ७) - November 27, 2023
- वारसा (भाग ६) - October 30, 2023
