चांदणी……
दसर्याला सुरु झालेला सीझन न्यू इयर नंतरच संपणार! आणि त्यात दिवाळी म्हणजे सीझनचा पीक! विकली ऑफ मिळेल ह्याची शाश्वती नाही. इतर वेळी साडेआठ झाले की आवाराआवर करणारा स्टाफ ह्या दिवसात दहा वाजले तरी मेन गेट बंद केल्यावर आत उरलेल्या अनेक कस्टमरना अटेंड करत असतो. सर्व कस्टमर गेल्यावर माल तिजोरीमध्ये ठेउन निघायला कधी कधी साडे अकरा पण होतात! ऑफिस मुलींना रिक्षाचे पैसे देते, पण अश्या वेळेला एकतर रिक्शा मिळत नाही आणि मिळाली तरी उशीर, अंधार किंवा एकटेपणा ह्या सर्वापेक्षा त्या रिक्षवाल्याचीच जास्त भीती वाटते. बाकी पोरी ग्रुपने जायच्या. कालिंदीचे घर तसे एका बाजुला, शहरापासून थोडे बाहेर. त्यामुळे एकटीने जावे लागे जीव मुठित धरून! त्यात आपण दिसायला सुंदर आणि आकर्षक आहोत हे प्रत्येक सुंदर मुलीला माहीत असते तसे ते कालिंदीला देखिल माहीत होते. पण अश्या रात्रीच्या वेळी घरी जायच्या प्रसंगात ते सुन्दर असणेच डोकेदुखी ठरायचे!
दोन वर्ष झाली तिला ह्या ज्वेलरी शोरूम मधे नोकरीला लागून. फर्स्ट क्लास ग्रजुएट असून देखिल नोकरी मिळत नव्हती. तिला फिरत्या विक्रेतीची नोकरी मंजूर नव्हती. काही महीने शोध घेउन थकल्यावर एक दिवस अचनाक एका प्रसिद्ध दगिन्याच्या ब्रांडची जाहिरात पेपरात आली. त्यांची ब्रांच ह्या शहरात उघडत होती. शोरूमसाठी सेल्सस्टाफ चे इंटरव्यू दोन दिवसांनी होते. ती गेली, ती बोलली आणि तिने जिंकल. नोकरी सहज मिळाली तिला! मग ट्रेनिंग वगैरे होउन महिन्याभरात नोकरी सुरु देखिल झाली. मनामोकळा स्वभाव, हुशारी, मुळात सुंदर असलेल्या चेहेर्यावरचे प्रसन्न हास्य ह्यांच्या जोरावर कालिंदी सहा महिन्यातच मालक, स्टाफ आणि कस्टमर ह्यांच्यात पोप्युलर झाली! ह्या वर्षी प्रमोशन होउन पगारवाढपण झाली! फक्त आई आणि कालिंदी रहात असलेल्या त्यांच्या घरातील गरिबीला दागिन्याचा शोरूमने थोडी आर्थिक झळाळी दिली होती!
कालिंदी रिक्शाची वाट पहात दिव्याखाली उभी होती. काही मुली ग्रुपने रिक्शा पकडून गेल्या! काहीजणी मिळालेल्या चांस वर डांस करत मेल स्टाफ बरोबर बाईकवर खेटून खिदळत अंधारात गुडुप झाल्या! कालिंदी एकटी उभी होती. दोन रिक्शा भुर्रकन तिच्या हाताकडे दुर्लक्ष करत निघून गेल्या. एक थांबला पण रिटर्न भाडे धरून दीडशे होतील असा निर्लज्ज मुजोरपणा दाखवत आपली “रिक्शावाला” ही जात सार्थ करत म्हणाला. नाईट फेयर मधे देखिल साठ रुपये होतील अश्या अंतराला दीडशे देण्याइतकी श्रीमंती कालिंदीकड़े खरच नव्हती. ती नको म्हणाली आणि दुसर्या रिक्शाची वाट पाहू लागली. तशी समोरच एक रिक्शा उभी होती. त्यात ड्रायव्हर आणि त्याचे (रिक्षवाल्यांचे असतात तसे) दोन ओंगळ मित्र बसले होते. त्यांचे कलिंदिकडे लक्ष होते. तिला बराच वेळ रिक्शा न मिळाल्याचे लक्षात आल्यावर त्या रिक्षवाल्यानेच शेवटी विचारले “कुठे सोडू म्याडम?” ह्यावर प्रतिक्षिप्तपणे कालिंदी म्हणाली “नको माझा मित्र येईलच इतक्यात!” एवढे बोलून कालिंदी घड्याळावर नजर ठेउन “लवकर एक रिक्शा पाठव” असा देवाचा धावा करत होती आणि तो रिक्शावाला आणि त्याचे मित्र “ह्या आयटमचा कोण फ्रेंड येतोय” ह्याची त्या लांब, अंधार्या आणि निर्मनुष्य रस्त्यावर वाट पहात होते! त्या तणावात काही मिनिट गेली आणि त्या रस्त्यावर लांबवर एका गाडीचे प्रखर दिवे दिसले! ती मर्सिडीज कालिंदीसमोर येउन अचानक थांबली. काच खाली करून आतील देखण्या चालकाने कालिंदीला विचारले “लेडी यू आर स्टील हियर? डू यू नीड टू बी ड्रोपड एनीव्हेअर? इट्स लेट” कालिंदीने चालकाला ओळखले होते. म्हणजे त्याला त्यांच्या शहरात सगळेच ओळखायचे. तो क्षितिज पटवर्धन होता. गोल्डन ग्रुप ऑफ इंडस्ट्रीजचा मालक. काही वेळा पुर्वीच पाच लाखाची खरेदी करून गेला होता त्यांचा शोरूम मधून. कालिंदीनेच अटेंड केल होत त्याला. उत्तम फीडब्याक लिहिला होता त्याने तिच्या कस्टमर सर्व्हिस बद्दल! त्या क्षणी ओंगळ रिक्शावाला आणि क्षितिज हयात क्षितिज देवदूत होता! कालिंदी फारसा विचार न करता गाडीत बसली आणि म्हणाली “थैंक्स! सर प्लीज मला घोडके आळी पर्यंत सोडू शकाल का?” हसून “ऑफ कोर्स” म्हणत क्षितिजने गाडी सुरु केली!
थंड आरामदायक मर्सिडीजमधे बसल्यावर दिवसभर कस्टमरच्या कोलाहालत चौदा तास उभी असलेली कालिंदी थोडी सुखावली! गाडीतील प्रसन्न वास क्षितिजसरांच्या कलोनचा की कार फ्रेशनरचा असा विचार मनात आला तिच्या! डोक मागे टेकून ती शांत बसली होती. गाडीत स्टिव्ही वंडरचे “आय जस्ट कॉल्ड टू से आय लव्ह यु” मंद आवाजात सुरु होते. रस्ता मागे सरत होता. थकव्याने की सुखावण्याने कोणास ठाऊक, पण तिला झोप लागली! जाग आली ती ” म्याडम घोडके आळी आली. प्लीज गेट अप. कुठे सोडू तुम्हाला?” ह्या क्षितिजच्या प्रश्नाने! परिस्थितीचा अंदाज आल्याने दचकून खाडकन डोळे उघडलेली कालिंदी प्रचंड ओशाळली! “आपल्याला झोप लागलीच कशी? किती हा मुर्खापणा! नशीब हे सरच होते. कोणी वाईट माणूस असता तर? ह्यांना काय वाटल असेल? हे माझे ड्रायव्हर आहेत का? मी त्यांचा अपमान केला आहे का?” असले असंख्य प्रश्न काही क्षणात तिच्या मनात दाटून आले. “सर सॉरी. मला झोप लागली चुकुन. मी इथेच उतरते. हे मागेच आहे आमचे घर. सर सॉरी अगेन!” एवढे घाई घाईत म्हणून ती दरवाजा उघडून उतरून निघाली….डोक्यात विचार आणि प्रश्नाचे काहुर, स्वत:चा आलेला प्रचंड राग…मग अचानक लक्षात आल की ती क्षितिजला साध “थैंक यू” देखिल म्हणाली नव्हती ह्या गोंधळात! ती मागे वळली. आश्चर्य म्हणजे गाडी अजुन ती उतरली त्या चौकातच उभी होती. कालिंदी धावत परत गेली. धापा टाकत “थैंक यु सर! यु नो…मी ना तुमचे आभार न मानताच निघून गेले! पण सर..” तिला मधेच थाम्बवत क्षितिज म्हणाला ” डोंट वरी! इट्स लेट. तुम्ही घरी जा आता. तुम्ही तुमच्या गल्लीत शिरेपर्यंत मी इथेच थांबतो. हो नाहीतर कोणीतरी पळवून नेईल तुम्हाला तितक्यात and I won’t like it!” ह्या स्वत:च्याच विनोदावर तो स्वत: जोरात हसला! पण कालिंदीला तो विनोद न वाटता आतून खूप बर वाटणार अस काहीतरी वाटल! ती स्मित करून निघाली! चालताना तिच्या पोटात उगाच पिळवाटल्यासारख किंवा गुदगुल्या केल्या सारख काहीतरी होत होत, हृदयाची गती वाढली होती, अंग थरथरत होत, गाडीतला तो सुगंध अजुनही मनात दरवळत होता….क्षितिज गाडीत आहे हे माहीत असून देखिल तो मागेच, अगदी जवळ आहे असे वाटत होते! ती घरी पोहोचली….कपडे न बदलता, काहीही न खाता तिला झोपायच होत….हजाराव्यांदा तेच ‘ती मर्सिडीज मधे बसली असल्याच’ तिच आजवर फक्त बाबांना सांगितलेल सीक्रेट स्वप्न पहायला!
क्षितिज तिला गल्लीत शिरालेली पाहून मगच निघाला. तिची व्यवसायिक हुशारी, स्मार्टनेस त्याला दागिने घेताना भावला होताच. त्यातून अत्ता गाडीतून तिला सोडताना तिचा साधेपणा, सोज्वळपणा त्याने अनुभवला होता. गाडीत ती गाढ झोपलेली असताना एसीच्या झोतात तिच्या सुन्दर चेहेर्यावर उडणारी बट त्याच्या डोळ्यासमोरून हलत नव्हती! त्याने उदयाच आपली माणसे कामाला लावून थोडी चौकशी करून निर्णय घ्यायचा निर्णय घेतला!
कालिंदी सकाळी उठली. रात्रीची घटना म्हणजे आपले इतक्या वर्षांचे स्वप्न सत्यात उतरले ह्या आनंदात ती होती. बाबा शेवटच्या आजारात जायच्या आधी म्हणाले होते तिला की “पोरी तुझ स्वप्न खर ठरणार एक दिवस” आणि काल खरच मर्सिडीज मधे बसली होती ती! स्वप्न खर झाल होत तीच! अगदी बाबा म्हणाले होते त्या प्रमाणे! पण आज जागेपणी देखिल डोळ्यासमोर कालची रात्र दिसत होती. गाडीकडून घराकडे चालत येत असताना आलेला अनुभव आठवत होता! काय बर म्हणाले ते सर? मला कोणी पळवून नेलेल त्यांना आवडणार नाही? म्हणजे? का बर नाही आवडणार त्यांना? मनात उगाच हुरहुर लागली होती! पण ती भानावर आली. जागेपणी स्वप्न नाही पहायची तर आयुष्य जगायच असत इतका समजुतदारपणा आणि प्रगल्भता तिच्यात आई बाबांच्या संस्कारातुन आली होती! वास्तवाची जाणीव होऊन क्षणार्धात कालिंदी जमानिवर आली आणि शोरुम मधे जायला निघाली!
दिवाळीचे दोन दिवस कसे गेले कळलेच नाही. प्रचंड गर्दी होती दुकानात! आज पाडवा. उद्या भाऊबीज झाली की तीन दिवस मस्त सुट्टी. आईला घेउन अष्टविनायक सहल करायचा प्लान होता कालिंदिचा! आज दुकानात गर्दी अपेक्षेप्रमाणे जास्तच होती. पाडव्याची खरेदी करायला झुंबड उडाली होती लोकांची! कालिंदी एक एक कस्टमर अटेंड करत होती! कधी स्त्रियांना दागिने घालायल देउन आरसा दाखवत होती तर कधी स्वत: दागिने घालून ते कसे दिसू शकतील ह्याचा डिस्प्ले करत होती. तिने दागिना घालून दाखवला की कस्टमर हमखास तो दागिना घेत असत. तिच्या कलीग पोरी म्हणत देखिल की “कालिंदी तू घातलेस की दागिने अधिक सुंदर दिसतात. तू सेल्स गर्ल नाही तर आपल्या ब्रांडची मॉडेल व्हायला पहिजेस!” कालिंदी ते मनावर न घेता हसून सोडून देत असे.
अश्याच एक श्रीमंत काकू आणि त्यांच्या बरोबर एक तरुण मुलगी ज़रा उशीराच आल्या होत्या. कालिंदीला त्या दागिने घालून डिस्प्ले करायला सांगत होत्या. हिर्याचे सेट एक एक करत कालिंदी घालून दाखवत होती. त्या बरोबरच त्यांच्या शंकाचे छान निरसन करत होती, लेटेस्ट ट्रेंड काय आहेत, कसे डिझाईन घ्यावे हे सांगत होती, काही स्वत:च्या चॉइसच्या डिझाईनची शिफारसपण करत होती. शेवटी त्यांचे सिलेक्शन झाले. पेमेंट करण्याआधी त्यांनी कालिंदीला स्वत: बरोबर आणलेली एक महागातली साडी दिली. ती साडी नेसून त्यावर खरेदी केलेले सर्व दागिने एकत्र घालून दाखवायला सांगितले. थोडे आश्चर्य वाटले तरी एवढ्या मोठ्या कस्टमरला नाराज करायचे नाही ह्या हेतूने दुकानाच्या म्यानेजरने कालिंदीला परवानगी दिली. कालिंदी ती डिझाइनर साडी नेसून आली. सर्व दागिने ल्याली. त्या सुन्दर साडीत हिर्यानी अधिकच खुललेले तिचे ते आरस्पानी रूप पाहून इतर स्टाफच नाही तर अनेक कस्टमर देखिल नजरबंदी झाल्यासारखे खरेदी सोडून तिच्याकडे पहात राहिले. कालिंदिला मात्र ह्या सर्व अटेंशनची फारच लाज वाटत होती! काकू कौतुकाने तिला निरखत होत्या! शेवटी न राहवून कालिंदिने विचारले “म्याम मी चेंज करू का?” काकू हसून हो म्हणाल्या.
बिल पे झाले. काकू गेल्या. तोवर दूकान बंद करायची वेळ झाली होती. कालिंदीने आपल्या काउंटर वरील माल तिजोरीत ठेवायला दिला आणि ती घरी निघाली. दुकानातून बाहेर पडून परत रिक्शा पकडायचा वैताग होता. पण उद्या शेवटचा दिवस. मग लेट होणार नाही ह्या आनंदात ती रिक्शा पकडायला दिव्याखाली उभी राहिली!
त्या निर्मनुष्य अंधार्या रस्त्यावरून लांबवर एका गाडीचे दिवे दिसले! ती मर्सिडीज तिच्या समोर येउन थांबली! काच खाली करून क्षितिज तिला म्हणाला “तुम्हाला सोडू का कुठे?” तिला ते खरच वाटत नव्हत! परत तेच त्या रात्रीच फिलिंग मनात रुंजी घालू लागल! पण तिने स्वत:ला सावरल! नको त्या मोहात पडायच नाही हे स्वत:ला समजावल. “नो थैंक्स सर” एवढ हसून म्हणाली. इतक्यात मागची काच खाली झाली. मगाचच्या त्या काकू आणि ती मुलगी मागे बसल्या होत्या. कालिंदिला काहीच उलगडा होत नव्हता. काकू म्हणाल्या “अग बस पटकन. तुझी आई वाट पहात असेल.” कालिंदी आश्चर्य वाटत गाडीत बसली. गाडी सुरु करायच्या आधी क्षितिज बोलू लागला ” कालिंदी मी क्षितिज पटवर्धन. ही माझी आई मालती पटवर्धन आणि ही माझी बहिण क्षितिजा! मी एम् टेक आणि एम् बी ए आहे. स्वत:चा व्यवसाय आहे. मी अविवाहित आहे. लग्नासाठी योग्य मुलगी शोधत होतो. त्या रात्री तुला भेटल्यावर शोध संपला अस वाटल. रात्रीच आई आणि क्षितिजाला सांगुन टाकल. कालच्या दिवसात तुझी सगळी माहिती जमा केली. अगदी सगळी. आज तुझ्या आईला आम्ही भेटलो. त्या ओके आहेत. आई आणि क्षितिजा दोघींना तू पसंत आहेस. आता तुझे मत आम्हाला जाणून घ्यायचे आहे. तुझी तयारी असेल तर तुझ्याशी विवाह करायची माझी इच्छा आहे. तू नाही म्हणालीस तरी आमची काही हरकत नाही. पण आज पाडवा आहे. आजचा मुहूर्त तुला मागणी घालायला योग्य वाटला म्हणून आज विचारतो आहे!”
कालिंदीचा कानावर आणि डोळ्यांवर विश्वास बसत नव्हता! हो हो हो असे शंभर वेळा म्हणायचे मनात असुनही तोंडातून शब्द फुटत नव्हता! तिच्या डोळ्यातून वहाणारे आनंदाश्रु तिच्या होकाराबरोबरच खूप काही सांगून गेले! काकुनी मागुन तिच्या खांद्यावर आश्वासक थोपटले! क्षितिजा मागुन जोरात म्हणाली “चला म्हणजे वाहिनीसाठी केलेली तिच्याच चॉइसची आजची दागिने खरेदी साखरपुड्याला वसूल होणार!”
क्षितिजने गाडी सुरु केली. कालिंदी स्तब्ध बसली होती. आनंद, अविश्वास, पराकोटीच समाधान, परत अविश्वास हयात तिच मन हिंदोळे घेत होत. जे घडतय ते स्वप्न की सत्य हे त्यातील सीमारेषा अत्यंत धूसर झाल्याने तिला कळत नव्हत! रस्त्याचा दुतर्फा लावलेले कंदील आणि रोषणाई मागे टाकत गाडी पुढे जात होती. एका सिग्नलला गाडी थांबल्यावर सिग्नलच्या खाम्बाजवळ कालिंदिला बाबा उभे असलेले दिसले! शुभ्र वस्त्र ल्यालेले! मागे खूप प्रखर प्रभावळ! डोळ्यात नेहमीची माया, प्रेम आणि चेहेर्यावर प्रसन्न हास्य होते त्यांच्या! ते हास्य पाहून तिला अचनाक बाबांच्या बोलण्याचा अर्थ लागला. तिचे स्वप्न त्या रात्री नाही तर आज खर्या अर्थाने सत्यात उतरले होते!!!! सिग्नल सुटला! गाडी पुढे निघाली! बाबा कालिंदीला टाटा करत आभाळात विरून गेले! आता कालिंदीला समोर एक सुन्दर भविष्य दिसत होते, मोकळा रास्ता दिसत होता आणि दिसत होती त्याच्या पार्श्वभूमीवर लखलखणारी बोनेट वरची मर्सिडीजची चांदणी!
Image by MikesPhotos from Pixabay
- व्हॅलेंटाईन डे- सर्व भाग (१ ते ६) एकत्र - February 18, 2024
- वारसा (भाग ७) - November 27, 2023
- वारसा (भाग ६) - October 30, 2023
👌👌